Η θεραπευτική ιππασία (Equine Assisted Therapy θεραπεία υποβοηθούμενη από ιπποειδή) μπορεί να θεωρηθεί ως μια εξειδικευμένη μορφή ψυχοθεραπείας που χρησιμοποιεί το άλογο ως θεραπευτικό εργαλείο »(Schultz, Remick-Barlow, & Robbins, 2007, σελ. 266).

Οι Selby και Smith-Osborne (2013) υποστηρίζουν ότι η συμμετοχή ενός αλόγου ως θεραπευτικό μέσο προσφέρει τέτοια ποιότητα, η οποία δεν διατίθεται μέσω άλλων μορφών θεραπείας. Κατά τη διάρκεια της θεραπείας, τα άλογα χρησιμοποιούνται ως παράγοντες αλλαγής για να επιτρέψουν τις διαδικασίες ανάπτυξης, εκμάθησης και ανάπτυξης του θεραπευομένου (Selby & Smith-Osborne, 2013). Έχει προταθεί από τους Bachi, Terkel και Teichman (2012) ότι η παρουσία του αλόγου προσφέρει τόσο συναισθηματική όσο και σωματική υποστήριξη και ως εκ τούτου την ανάπτυξη εμπιστοσύνης, κάτι που ο θεραπευτής δεν είναι πάντα σε θέση να προσφέρει.

Ο Bachi (2013) παρομοιάζει αυτή την εμπειρία με τις θεραπείες που χρησιμοποιούν τη θεωρία προσκόλλησης, συμπεριλαμβανομένων χαρακτηριστικών όπως η παροχή ασφαλούς περιβάλλοντος και ο επηρεασμός του κατοπτρισμού, καθώς και η «μη λεκτική επικοινωνία και η σωματική εμπειρία» (Bachi, 2013, σελ. 190) .

Ο Gustavson-Dufour (2011) και οι Lentini και Knox (2009) ισχυρίζονται ότι ένα άλογο, το οποίο έχει  καλά αναπτυγμένο το ένστικτο αποφυγής κάθε τυχόν κινδύνου, είναι πολύ πιο ευαίσθητο στα ερεθίσματα της γλώσσας του σώματος του άλλου (ζώου ή ανθρώπου) και στα συναισθήματα που σχεδιάζει ασυνείδητα ένας ασθενής. Αυτή η άποψη υποστηρίζεται από τους Smith-Osborne και Selby (2010), οι οποίοι διασαφηνίζουν ότι ένα άλογο ως ζώο αγέλης και λεία άλλων ζώων,  γνωρίζει καλά το περιβάλλον του και την πρόθεση όποιων βρίσκονται σε αυτό. Με αυτό τον τρόπο, το άλογο προσφέρει περισσότερα θεραπευτικά οφέλη από μια γάτα ή ένα σκυλί που θεωρούνται αρπακτικά από τη φύση τους.

Η θεραπευτική ιππασία (Θ.Ι.) θεωρείται ότι είναι μοναδικά κατάλληλη για  θεραπεία σε έφηβους λόγω της δημοτικότητάς της και της προτεινόμενης αποτελεσματικότητάς της (Burgon, 2011, Trotter, Chandler, Goodwin-Bond, & Casey, 2008). Πρόκειται για μια βιωματική θεραπεία, στην οποία οι θεραπευόμενοι συμμετέχουν σε συνεδρίες με άλογα, τα οποία αντανακλούν τις συμπεριφορές και τα συναισθήματα των ιππέων. Έτσι, μαθαίνουν για τον εαυτό τους και αυτό προάγει τη συναισθηματική μάθηση και ανάπτυξη (Bachi et al., 2012). Ως βιωματική θεραπεία, χρησιμοποιεί συχνά μεταφορές για να ενθαρρύνει την κατανόηση του αναβάτη μέσω των ενεργειών και των «απαντήσεων» του αλόγου (Schultz et al., 2007). Οι ιππείς μπορούν να χρησιμοποιήσουν αυτό που έχουν μάθει μέσω της αλληλεπίδρασης με το άλογο και να το εφαρμόσουν σε άλλες καταστάσεις και ανθρώπινες σχέσεις (Gustavson-Dufour, 2011). Αυτό περιλαμβάνει εργαλεία όπως η μη λεκτική επικοινωνία, η δημιουργική σκέψη, η αυτοπεποίθηση, η επίλυση προβλημάτων, η ομαδική εργασία, οι δεξιότητες εμπιστοσύνης και ηγεσίας (EAGALA, 2010b).

Η έρευνα που αναφέρεται στην πηγή παρακάτω, υποδηλώνει ότι οι ασθενείς παρουσιάζουν βελτιώσεις στην αυτοεκτίμηση, την αυτοεκτικότητα και την ευαισθητοποίηση του προσωπικού χώρου και των ορίων (Karol, 2007, Rothe, Vega, Torres, Soler, & Pazos, 2005, Schultz et al. , 2007). Παρουσιάζουν επίσης μείωση των ζητημάτων προσκόλλησης και βελτιώσεις στις δεξιότητες κοινωνικοποίησης (Smith-Osborne & Selby, 2010).

Ο κύριος σκοπός αυτής της μελέτης είναι να καλύψει το κενό που υπάρχει στην ερευνητική κοινότητα, εξετάζοντας τις απόψεις των θεραπευτών Θ.Ι. για τη θεραπεία εφήβων που αντιμετωπίζουν άγχος και / ή κατάθλιψη. Η διερεύνηση των αντιλήψεων των θεραπευτών για την Θ.Ι. σε ​​εφήβους και ο τρόπος με τον οποίο χρησιμοποιούν τη Θ.Ι. και ο καθορισμός του ασκησιολογίου μπορεί να βελτιώσει τη μελλοντική κλινική εκπαίδευση και πρακτική. Τέτοιες γνώσεις είναι απαραίτητες για την ανάπτυξη κατάλληλων θεραπευτικών παρεμβάσεων με στόχο την πρόληψη και τη θεραπεία συναισθηματικών διαταραχών μεταξύ των εφήβων.

Πηγή: https://journals.sagepub.com/doi/full/10.1177/1359104515572379#_i34