Η ψυχοκινητική ανάπτυξη θεωρείται βασικός παράγοντας στην προσαρμογή του παιδιού στο περιβάλλον του. Η αρχή για την ψυχοκινητική ανάπτυξη είναι η οικοδόμηση του σώματος, δηλαδή η οργάνωση των αισθήσεων του σώματος σε σχέση με το περιβάλλον.
Σε ηλικία περίπου 2 ετών, τα παιδιά αρχίζουν να συνειδητοποιούν την κατάστασή τους και να σχετίζονται με τον έξω κόσμο. Αυτό το στάδιο είναι ζωτικής σημασίας για το μέλλον τους. Η στέρηση των ερεθισμάτων οφειλόμενη σε εξωτερικές αιτίες ή σε δυσλειτουργία του κεντρικού νευρικού συστήματος, μπορεί να έχει αρνητικό αντίκτυπο στην ανάπτυξη του παιδιού και κατά συνέπεια στην προσαρμογή του στο περιβάλλον. Η ψυχοκινητική ανάπτυξη περιλαμβάνει τομείς όπως την ιδέα του σώματος, πλευρίωση, οπτικοκινητικός συντονισμός, ισορροπία, έλεγχος θέσης μυών / στάσης και χωρο-χρονικός προσανατολισμός.
Η ψυχοκινητική ανοριμότητα/καθυστέρηση ή η ψυχοκινητική διαταραχή ανάπτυξης είναι ένας όρος που χρησιμοποιείται για να περιγράψει παιδιά με χαμηλό επίπεδο ανάπτυξης που δεν έχουν αποκτήσει τις δεξιότητες που αναμένονται για τη χρονολογική ηλικία τους. Μπορεί να προκληθεί από νευρολογικές παθήσεις, χρόνιες (αλλά μη νευρολογικές διαταραχές) ή άλλες καταστάσεις που ευθύνονται στην απουσία ή μη κανονική έκθεση σε ερεθίσματα του περιβάλλοντος. Η κανονική ανάπτυξη σε παιδιά ηλικίας έως 2 ετών είναι καλά τεκμηριωμένη. Αυτό είναι ένα κρίσιμο στάδιο για την κατανόηση των διαφόρων τομέων της ψυχοκινητικής ανάπτυξης, των παραλλαγών της κανονικότητας και των προειδοποιητικών σημείων που ταξινομούνται κατά ηλικία.
Υπάρχουν πολλές διαταραχές που συνδέονται με την ψυχοκινητική καθυστέρηση, συμπεριλαμβανομένων των διαταραχών του φάσματος του αυτισμού, της διαταραχής ελλειμματικής προσοχής, αναπτυξιακή καθυστέρηση και άλλα σπάνια σύνδρομα όπως για παράδειγμα το σύνδρομο isodicentric 15 (IDIC-15) και το σύνδρομο Dandy-Walker. Μερικοί ερευνητές έχουν επισημάνει τη δυσκολία προσδιορισμού των παραγόντων που εμπλέκονται στην ψυχοκινητική ανάπτυξη επειδή εμπλέκονται τόσες πολλές συνιστώσες (συμπεριφορικές, κινητικές, γνωστικές και συναισθηματικές).
Η θεραπεία με άλογα είναι μια μέθοδος παρέμβασης που εφαρμόζεται εδώ και δεκαετίες σε όλο τον κόσμο. Χρησιμοποιείται και για τη θεραπεία ασθενών με ψυχοκινητική ανοριμότητα.
ΕΡΕΥΝΑ
Στόχοι
Εξετάζουμε την ανάπτυξη της αδρής κινητικότητας σε σύγκριση με άλλες ψυχοκινητικές ικανότητες σε ασθενείς που τους χορηγείται αυτή η θεραπεία και αναλύουμε τον τρόπο με τον οποίο αυτή η βελτίωση επηρεάζει τη γενική κατάσταση της υγείας και την ποιότητα ζωής του.
Υλικό και μέθοδοι
Η μελέτη περιλαμβάνει 11 παιδιά με ψυχοκινητική καθυστέρηση (ηλικίας 8,82 ± 3,89, 6 αγόρια, 5 κορίτσια). Οι κυριότερες μετρήσεις της μελέτης ήταν η αδρή κινητική λειτουργία (GMFM-88) και η παιδική ποιότητα ζωής (Pediatric Quality of Life Inventory, PedsQL). Πραγματοποιήθηκαν τρεις μετρήσεις: πριν και μετά από μια περίοδο αδράνειας, και άλλη μια φορά 2 μήνες μετά τη δεύτερη μέτρηση, μετά την ολοκλήρωση μιας παρατεταμένης περιόδου θεραπείας.
Αποτελέσματα
Παρατηρήσαμε σημαντικές διαφορές στα συνολικά αποτελέσματα του GMFM-88 μεταξύ των αρχικών και των τελικών εξετάσεων και μεταξύ των ενδιάμεσων και των τελικών δοκιμασιών. Όσον αφορά την κλίμακα ποιότητας ζωής της PedsQL, δεν καταγράφηκαν σημαντικά αποτελέσματα.
Συμπεράσματα
Σημαντικές αλλαγές στον έλεγχο των κινήσεων καταγράφηκαν σε όλη τη διάρκεια της παρέμβασης, γεγονός που υποδηλώνει ότι η θεραπεία με άλογα μπορεί να είναι κατάλληλη θεραπεία σε περιπτώσεις καθυστερημένης ψυχοκινητικής ανάπτυξης.
Κατεβάστε την έρευνα ( PDF )
Πηγή: https://www.sciencedirect.com/science/article/pii/S2173580815001030
Φωτογραφίες:
https://www.healthline.com/health/psychomotor-retardation
https://www.aedeq.org/en/equine-therapy
http://www.southeastoutlook.org/news/features/article_d9fe29ae-416a-11e3-b2c4-001a4bcf6878.html