Η ιπποθεραπεία είναι μια μορφή θεραπείας που χρησιμοποιούν οι φυσιοθεραπευτές, οι εργοθεραπευτές κι οι λογοθεραπευτές κατά την οποία ο θεραπευτής χρησιμοποιεί το χαρακτηριστικό βάδισμα του αλόγου για να παρέχει κλιμακούμενα κινητικά και αισθητηριακά ερεθίσματα.
Δημιουργείται μια βάση για τη βελτίωση της νευρολογικής λειτουργίας και της αισθητηριακής επεξεργασίας, η οποία μπορεί να γενικευτεί σε ένα ευρύ φάσμα καθημερινών δραστηριοτήτων.
Σε αντίθεση με τη θεραπευτική ιππασία (όπου διδάσκονται συγκεκριμένες ιππικές ικανότητες), στη ιπποθεραπεία χρησιμοποιείται το βάδισμα του αλόγου για την επίτευξη των θεραπευτικών στόχων με εμβόλιμες ασκήσεις παράλληλα με αυτό.
Η ιπποθεραπεία χρησιμοποιείται για τη θεραπεία ασθενών με αυτισμό, εγκεφαλική παράλυση, αρθρίτιδα, σκλήρυνση κατά πλάκας, κρανιοεγκεφαλικές κακώσεις, εγκεφαλικά επεισόδια, τραυματισμός του νωτιαίου μυελού, συμπεριφοριστικές, ψυχιατρικές και αναπτυξιακές διαταραχές. Η αποτελεσματικότητα της για πολλές από αυτές τις ενδείξεις είναι ασαφής και χρειάζεται να γίνει περισσότερη έρευνα. Πάραυτα οι θεραπευόμενοι ή οι γονείς αυτών αναφέρουν θετική έκβαση. Μια από τις υπάρχουσες έρευνες μπορείτε να διαβάσετε πατώντας εδώ.
Η ιπποθεραπεία παρέχει αποτελεσματική και αισθητηριακή διέγερση στον αναβάτη μέσω των μεταβαλλόμενων, ρυθμικών και επαναλαμβανόμενων κινήσεων του αλόγου. Η κίνηση του μιμείται τις κινήσεις της ανθρώπινης λεκάνης και του κορμού κατά τη διάρκεια του περπατήματος. Οι εναλλαγές στο βάδισμα των αλόγων επιτρέπουν στον θεραπευτή να εκτιμήσει την κινητική και αισθητηριακή διέγερση και να τις ενσωματώσει σε θεραπείες που κεντρίζονται γύρω από την εμφανή συμπτωματολογία, έτσι ώστε να φέρει επιθυμητά αποτελέσματα στον τομέα που στοχεύει.
Η ιπποθεραπεία μειώνει τον χρόνο αποθεραπείας και ανάρρωσης από βλάβες και βελτιώνει την ισορροπία και τον έλεγχο των μυών του ασθενούς, καθώς οι αργές και ρυθμικές κινήσεις του σώματος του αλόγου έχουν θεραπευτική αξία και διασφαλίζουν την ανάπτυξη και τη βελτίωση τους.
Η πολυκατευθυντήρια ταλάντευση του βηματισμού των αλόγων επηρεάζει τα οστά της πυελικής ζώνης του ασθενούς δύο φορές πιο πολύ από το βάδισμα του ιδίου. Επίσης δεν πρέπει να παραλείψουμε ότι οι ασθενείς ανταποκρίνονται σε αυτόν τον διασκεδαστικό τρόπο θεραπείας με μεγαλύτερη συμμόρφωση και ενθουσιασμό. Ιδιαιτέρως οι μικροί αναβάτες!
φωτογραφίες:
πηγές:
https://www.ncbi.nlm.nih.gov/pmc/articles/PMC5175116/